Aylak Leylek Herkes gibi o da her şeyden hemen hemen her gün şikayet ediyordu. İşe gidip geldiği servisten, iş yerinde ki arkadaşlarının vurdumduymazlığından, yaptığı işten, patronundan, şefinden, yalnızlığından, belediyeden, diğer insanlardan, gitmeyi çok istediği halde gidememesinden çok şikayetçiydi. Üstelik bisikleti hemen yanı başında duruyordu. Bütün tur ve kamp eşyaları tamamdı. Hayatını annesinin ve babasının yanında yalnız geçiriyordu. Eğer arkadaşlarıyla buluşmamışsa ve bisiklet turuna gitmemişse bütün günü odasında bisikletiyle birlikte geçiriyordu. Yola çıkmaması için bir nedeni yoktu. Bazı günlerde ağrıyan dizini bahane ediyordu ama onun da yıllardır geçtiği yoktu. Onun iyileşmesini bekleyemezdi. Hem belki de bu tamamen psikolojik ve yola çıktığında geçecekti.
Bisiklet turundan döndükten sonra bir süre daha odasında tek başına düşündü. İyi bir iş yerinde çalışıyordu fakat para biriktirmek, ev almak, evlenmek gibi istekleri yoktu. Öyleyse sevmediği işi neden yapıyordu, neden bütün gün bu anlamsız şeylere katlanmak zorundaydı? Hemen hemen her şeyin her gün değiştiği ülkesinde emekli olabilecek miydi? Kimse bunun garantisini veremezdi. Üstelik daha fazla hayallerini erteleyemez ve daha fazla kendisini kandıramazdı.
Sabah olup iş yerine geldiğinde istifa dilekçesini yazmaya çoktan karar vermişti. Bütün arkadaşları çay ocağında çay içerken o bilgisayarının başına geçti. Kendisine temiz bir sayfa açtıktan sonra istifa dilekçesini yazdı. Hala biraz tedirginlik duyuyordu. Dile kolay, bu iş yerinde on yıl çalışmıştı. İyi arkadaşları ve güzel anıları vardı. Ama o yeni arkadaşlıkların ve yeni anıların başka bir yerde kazanılacağına sonuna kadar inanıyordu. İstifa kararını ailesine söylememişti bile. Bir yandan annesini ve babasını düşünüyordu. Onlara ne diyeceğini bilmiyordu. İstifa dilekçesini yazdığına göre bu kararını daha sonra söylemeye karar vermiş olmalıydı. İstifa dilekçesini yazdıktan sonra bölüm sekreterine gidip müdürüyle görüşmek istediğini söyledi. Bölüm sekreteri ona öğleden sonra gelmesini söyledi. Elinde bir istifa dilekçesi tuttuğundan kimsenin haberi yoktu. En yakın arkadaşı olan ablasına dahi söylememişti. Çok heyecanlıydı. Keşke hemen şimdi olsaydı dedi içinden. Öğleden sonraya kadar beklemesi gerekmeseydi keşke.
Öğleden sonra vakit gelene kadar neredeyse tüm arkadaşları öğrendi elinde bir istifa dilekçesi tutuğunu. Uzun zamandır duydukları halde yine de istifa edeceğine bir türlü inanmadılar. Arkadaşları gitmesini istemiyordu. Onlar gibi yirmi yıl daha çalışıp emekli olmasını istiyorlardı. Ama o kararını çoktan vermişti. Öğleden sonra olduğunda soluğu hemen müdürünün yanında aldı. Kısa bir selamlaşmadan sonra gitmek istediğini anlattı ve usulca dilekçesini önüne koydu. Müdürü duyduklarına bir türlü inanamadı. Onu hayretle bakan gözlerle izledi. O da vazgeçirmeye çalışsa da istifa dilekçesini üzülerek kabul ettiğini söyledi. Müdürünün dilekçesini kabul etmesiyle birlikte hayatında yeni bir eşiğinde aşılmış olduğuna inandı. Gözleri dolarken bir yandan da kalbi hızla çarpmaya başladı. Çay içmek için arkadaşlarının yanına gittiğinde sesinde ki ve ellerinde ki titremeyi saklayamadı. Artık onun için yeni hayatın başlangıcıydı bu istifa. Çok değil, on beş gün daha çalıştıktan sonra gitmiş olacaktı. Artık özgür bir adam, özgür bir bisikletli gezgin olacaktı. Şimdiden gitmek istediği yollar önünde açılıverdi. Diz ağrısı geçti, içine düştüğü karamsarlık durumundan sıyrılıverdi.
Verdiği bu kararın ne demek olduğunu çok iyi biliyordu. Bazıları için işsizlik demekti, parasızlık demekti. Ama onun için özgürlük demekti. Sevdiği bir işi yapmak demekti, mutlu olmak demekti. Uzak diyarlara gitmek demekti kaygısız. İşsiz olmaktan, maaş alamamaktan, evi olmamasından korkmuyordu. Karnını doyursun ve gün sonunda başını sokabileceği bir yer olması onun için yeterliydi. Şu ana kadar korktuğu tek şey bisikletiyle yola çıkamamaktı. İşte sonunda aldığı bu kararla bir adım atmış oldu. Korkularını yenip yeni hayata merhaba demiş oldu. Artık bütün yollar onundu.
hayat boş, eğlen coş .)